Bir Dosta, Bir Yiğide, Bir Devlet Adamına Veda…

Liyakat…
Adaletin en vücut bulmuş hâlidir. Devletin omurgası, yönetimin vicdanıdır. Eğer bir ülkede hak yerini buluyorsa, adalet adilce dağıtılıyorsa, liyakat hak ettiği değeri görüyorsa; işte orada büyük devletin, güçlü milletin temelleri atılmış demektir.

Ancak ne yazık ki zaman zaman bu topraklarda bazı değerli insanlar, başarının değil; sistemin, liyakatin değil; ezberin kurbanı olur. Bugün bu satırlar, işte tam da böyle bir veda için yazılıyor:
Gökhan Görgülüarslan’a…
Bir dostumuza…
Bir yiğide…
Gerçek bir devlet adamına…



Mevlânâ’nın “İşi ehline veriniz” nasihati, Peygamber Efendimizin “Bir toplumun ümerâsı ve ulemâsı bozulduğunda o toplumdan hayır gelmez” uyarısıyla birleştiğinde ortaya çıkan ilke; devletin geleceğini şekillendiren kadroların nasıl olması gerektiğini net şekilde ortaya koyar.
İslam medeniyetinin istişareye, adalete, liyakate verdiği önem, Nizamülmülk’ün Siyasetnamesi’nde defalarca anlatılmıştır. Osmanlı, altı asır bu ilkelerle cihan devleti olmuş, o muazzam sistemin harcı; ehliyet, adalet ve denetimle karılmıştır.

İşte tam da böyle bir anlayışın vücut bulmuş hâliydi Kaymakam Gökhan Görgülüarslan.

Devletin şefkat yüzünü halka hissettiren, yasaları vicdanla buluşturan, görev yaptığı her yerde yalnızca düzen değil, gönül de inşa eden bir mülki idare amiriydi. O, devletin sert yüzünü değil; merhametli, uzlaşmacı ve adil tarafını temsil etti. O koltukta oturmadı, o koltuğa ruh kattı.
Ve şimdi…
Hizmet süresinin henüz dolmadığı İzmir’in kalbi Konak’tan, altı kat daha küçük olan Niğde’nin Bor ilçesine gönderildi.

Bu, bir tenzil değil; sistemin tıkanan liyakat damarlarına atılmış bir çentiktir. Çünkü Gökhan Görgülüarslan, bırakın küçük bir ilçeyi, büyükşehir valiliğini, hatta bakanlığı bile hakkıyla taşıyacak bir donanıma, bilgiye, vizyona ve devlet terbiyesine sahiptir.

⸻

Usta gazeteci, dostum Ahmet Tübcel’in kaleme aldığı ve her satırına imzamı attığım yazısında dediği gibi:
O, Anadolu’nun bağrından çıkmış bu ülkenin yiğit evladıdır.
Hiçbir zaman birilerinin adamı olmadı, sadece devletin ve milletin adamı oldu.
Bulunduğu makama güç yüklemedi, o makama kendi vakarını yükledi.
Gittiği yerde huzur, ayrıldığı yerde dua bıraktı.

Bazı insanlar vardır…
Mevzuatı değil vicdanı referans alırlar.
Temsili değil hizmeti esas bilirler.
Göz boyamaz, yürek kazanırlar.
Görev süresi bitince değil, gönüllerde yer kalmayınca ayrılırlar.
Gökhan Görgülüarslan işte bu “bazı insanlar”dan biridir.
Devletin asaleti onda tecessüm etmiş, halkın duası ona yoldaş olmuştur.



Ayvalık’tan ayrılırken yaptığı veda konuşmasında, ne koltuk vurgusu vardı ne şikâyet…
Sadece bir rica, sadece bir uyarı vardı:
“Birliğinizi bozmayın. Sadakatiniz devlete, vefanız ecdadınıza olsun.”
Ne kadar asil, ne kadar sade ve ne kadar derin bir seslenişti bu.

⸻

Ve şimdi, biz de diyoruz ki:
Bazı vedalar sessiz olur, bazıları hüzünlü…
Ama bazıları vardır ki; geride derin bir iz, dolu dolu bir teşekkür, ve “İyi ki tanımışız” cümlesi bırakır.

Ey devletin vakur yüzü, halkın içten yoldaşı Gökhan Görgülüarslan…
Sana veda etmiyoruz, sana dua ediyoruz.
Adını görev yaptığın şehirlerde, bıraktığın izlerde, ve seni tanıyanların kalbinde yaşatmaya devam edeceğiz.

⸻

Bir dosta, bir yiğide, bir devlet adamına…
En içten veda ve sonsuz teşekkürlerle…